Rozdział pierwszy

Wiejący wiatr ze strony wschodu bezlitośnie szarpał fioletową szatę ze stójką, w którą był ubrany mężczyzna stojący na wzgórzu. Kocimi, zielonymi oczami wpatrywał się w lśniący jasnym blaskiem kamienny krąg. Zgarnął dłonią nawiane długie, białe włosy do tyłu w zamyśleniu wpatrując się w cel swojej podróży. Czy dobrze zrobił łamiąc prośbę Mistrza?

Jako Najwyższy kapłan miał za zadanie walczyć ze złem dla swego ludu. Musiał prosić o pomoc duchy przodków i bogów lasu. Nie, nie prosić jeśli musiałby błagać… zrobi to. Mając jedynie nadzieję, że wysłuchają go i sprowadzą Sasin - którzy mogliby zatrzymać to szaleństwo.

                Kiramekki[1] święte miejsce spotkań duchów i bogów lasu znajdowało się na granicy terenów czterech największych ras. Między innymi Kyattopipuru, Okami[2], Paksulu[3] i Rengui[4]. Były to dwa kręgi. Na zewnątrz z trzech głazów na każdą granicę składało się wejście, a wewnątrz mniejszy z białych kamieni, które jarzyły się jasno. Przekraczając ten krąg wchodziło się w świat duchów i bogów lasu. To właśnie tam chciał błagać o pomoc i sprowadzenie wojowników Sasin.

- Verwis. – Stojący za nim nastolatek wpatrywał się w Kiramekki. Spojrzał na chłopaka w zamyśleniu.

                Lawrens jego towarzysz podróży, a zarazem młodszy brat, miał tylko osiemnaście lat, był bardzo odważny i waleczny. Żałował go bardzo, że chłopak nie zaznał normalnego dzieciństwa. A to wszystko przez szaleństwo władcy Kurai.

Białe włosy chłopaka sterczały w różne strony, a zielone oczy zawsze czujne obserwowały otoczenie. Był wysoki jak na swoje lata i dobrze zbudowany przez ciągłe treningi z Hone no naifu[5]. Choć należał już do Mistrzów tej broni, nie potrafił skupić Sou[6] - niezbędny do walki z potężniejszymi przeciwnikami. A nie posiadając go stawał się nikim w społeczeństwie Kyattopipuru i tylko dzięki jego pozycji nie prześladowano Lawrensa.

- Verwis, to jest nasz cel? – zapytał odrywając wzrok od kamiennego kręgu i patrząc na brata.

- Tak, to Kiramekki. – skinął głową powracając spojrzeniem do świętego miejsca.

- Dzięki temu będziesz prosił duchów i bogów lasu o sprowadzenie wojowników Sasin? – upewniał się wpatrując w mężczyznę.

- Tak – odpowiedział Verwis, spoglądając ponownie na Lawrensa.

- Na co czekamy?! – wykrzyknął osiemnastolatek ruszając ścieżką w dół stromego zbocza. – Przed nami z półtora dnia drogi. Ludzie Pegazusa najprawdopodobniej już wiedzą, gdzie planujemy się udać. Musimy jak najszybciej tam dotrzeć by nie wpaść na Egzekutorów.

                Verwis uśmiechnął się do siebie widząc tak niecierpliwego brata. Z drugiej strony miał rację. Lord Pegazus – władca Kurai; zna przepowiednię, w której jest mowa o jego klęsce, gdy pokarzą się wojownicy Sasin.

***

- Tu jest niebezpiecznie… - mruknął chłopak trzymając w dłoniach Hone no naifu. Czuł się z nią bezpieczniej, dodawała mu otuchy, której potrzebował. Im bliżej byli Kiramekki tym bardziej czuł się zagrożony. Instynkty szalały, nie potrafił się skupić na żadnym zapachu, czy też obserwacji otoczenia. Przelotnie spojrzał na brata, który spokojnie szedł obok.

- To emanująca od Kiramekki święta moc sprawia, że czujesz się zagubiony – wyjaśnił na niezadane pytanie ze strony brata.  

- To dlaczego na ciebie nie działa? – Zapytał szeptem, gwałtownie odwracając wzrok w przeciwną stronę, wyczuwając dziwny zapach. – Tu ktoś jest… zniknął…

- Jestem kapłanem. Pośrednikiem ze światem zmarłych. To jest powód dlaczego nie odczuwam strachu, zagubienia, czy też wrażenia obserwacji. Jesteś wojownikiem Lawrens. Kiramekki broni się przed tobą. – zatrzymał się tuż przed wejściem ze strony ludu Kyattopipuru. Składało się ono z trzech głazów. Dwa stały pionowo tworząc między sobą szerokie wejście na pięć owarów[7] i wysoki na sto owarów, na nie był ułożony trzeci – razem tworzyły wejście. Woda zaczęła się unosić wzdłuż wewnętrznej części wejścia ku górze, skąd skapywała tworząc taflę wody.

- Co to jest? – Zdumiony Lawrens wpatrywał się w pionową taflę wody przed, którą stał Verwis.

- To przepustka do świata duchów dla kapłana – odpowiedział bratu dotykając chłodnej tafli wody, od miejsca, gdzie dotknął zaczęły rozchodzić się okrągłe fale, które rozbijały się na skalnych ścianach. – Zaczekaj w tym miejscu na mnie. Tylko ja mogę przekroczyć te wrota.

- Na sto kotów – warknął niezadowolony odwracając wzrok od Verwisa. – Tylko powróć stamtąd. Nasz lud nie może sobie pozwolić na stratę kolejnego kapłana.

- Wrócę obiecuję – powiedział ściskając ramię młodszego brata. Doskonale wiedział dlaczego podkreślił jego pozycję. Bał się, że go straci tak jak stracili ojca. – Na pewno wrócę do ciebie Lawrens. – obiecał przekraczając portal.

---

[1] Kiramekki – święte miejsce duchów i bogów lasu.

[2] Okami – rasa ludzi z cechami wilków.

[3] Paksulu – rasa ludzi z cechami ptaków (skrzydła).

[4] Rengui – rasa ludzi z cechami żółwi. Mają skórę nie do przebicia.

[5] Hone no naifu – kościana kosa.

[6] Sou - dusza

[7] Owarów – metrów w świecie Kurai